'Ik schaamde me voor het gedrag van mijn vader' - Ervaringsverhaal Marilene

Bij Breinspoken delen we soms ervaringsverhalen van jongeren die opgroeien met een ouder met dementie. 💚 Deze verhalen laten zien hoe het écht kan voelen en hoe verschillend emoties daarbij kunnen zijn. Dit is het verhaal van Marilène die als kind dacht: “ik heb gewoon een stomme vader” en later ontdekte dat het anders zat:

Toen ik een jaar of negen was, begon ik te merken dat er iets niet helemaal klopte met mijn vader. Hij stelde nooit vragen zoals “Hoe was je dag?” (iets wat vaders van vriendinnen wél deden), hield zich niet aan afspraken, nam geen initiatief en herkende soms bekende gezichten niet meer.

Thuis zorgde dat voor veel frustratie. Mijn moeder en broers probeerden hem te bereiken, maar hij ontkende alles. Ik zat er vaak stil bij. Op school voelde ik me gelukkig wél fijn. Niemand wist wat er thuis speelde, en dat vond ik eigenlijk wel prima. Ik schaamde me voor het gedrag van mijn vader en dacht gewoon: ik heb een stomme vader.

Toen ik zestien was, kregen we de diagnose: frontotemporaledementie (FTD). Gek genoeg veranderde er voor mij niet veel. Het klinkt misschien hard, maar de vader die ik kende, die kon ik wel missen. Pas later besefte ik dat zijn verwarring en afstandelijkheid niet zijn schuld waren. Ik was boos op hem geweest en nam hem dingen kwalijk, maar hij kon er niets aan doen. Langzaam begon ik het verschil te zien tussen de ziekte en mijn vader. En realiseerde ik me dat ik nooit meer een gezonde vader zal hebben... En dat doet soms pijn. 💚

Wil jij ook jouw verhaal delen, zodat anderen zich minder alleen voelen? Stuur ons een berichtje. Dit mag uiteraard ook anoniem!💌